چند ماه است که درگیرم. با خودم و با استاد راهنمایم. توی این مدت با اینکه حواسم به خودم جمع بوده، تقریبا سه کیلو وزن کم کرده ام. هر روز از صبح تا شب مقاله میخوانم و فکر میکنم و یادداشت میکنم و پاک میکنم. انگار عادت کرده ام به این کار. حالا که به طور کلی موضوع پایان نامه ام را فهمیده ام، ترس برم داشته است. از پسش بر می آیم؟ نمیدانم. کاش میتوانستم به این بیت از مولانا ایمان بیاورم،...
تو مگو ما را بدان شه بار نیست/ با کریمان کارها دشوار نیست،...
متاسفم برای همه ی افرادی که در تجارت کثیف کنکور نقش دارند. متاسفم برای کسانی که به قیمت سخت تر شدن هر ساله کنکور و رقابت بچه های معصومی که هیچ درک درستی نسبت به زندگی ندارند، کتابخانه و مدرسه میسازند، بورسیه میکنند و وقف عام میکنند و برای خودشان وجهه میسازند، تا مالیات ندهند، تا هر چه بیشتر چپاول کنند، پدر و مادرهایی را که در تامین نیازهای اولیه فرزندان عزیزشان مانده اند. امیدوارم زلزله بیاید و زمین خودشان و ساختمان های چند طبقه شان را ببلعد. متاسفم که در کشوری زندگی میکنیم که رانت ها و لابی ها اجازه نمیدهند که این تجارت کثیف خاتمه یابد.
خدایا! دردم را کجا ببرم؟ کی میخواهیم بفهمیم که ملاک برتری آدم ها این نیست که چهار تست را بیشتر بزنند و فلان رتبه را بدست بیاورند. نمیفهمم، چرا در مدرسه هایمان هیچ نشانی از انسانیت و اخلاق وجود ندارد؟ داریم به کجا میرویم؟