دسک تاپ،...

همیشه، یکی از معیارهای من برای شناخت آدم‌ها، نگاه کردن به دسکتاپ رایانه شان بوده. شاید این موضوع از آنجا شروع شد که، یک بار وقتی می‌خواستم فایلی را برای مطالعه به استاد راهنمایم بدهم، هیچ جای خالی روی دسکتاپش پیدا نکردم! به خودم گفتم، آخر یک آدم چقدر می‌تواند پیچیده و گیج و گنگ باشد بین این همه پروژه و کار. تجربه دیگرم وقتی بود که برای تهیه طرح جلد یک مجله با یک دوست همکاری داشتم. شخصیت آرامی داشت و کارش را با صبر و طمانینه انجام می‌داد. تا آن روز هیچ وقت دسکتاپ به آن قشنگی ندیده بودم. یک منظره طبیعی فوق العاده زیبا از یک چمنزار و آسمان آبی، به همراه یکی دو آیکون در گوشه‌ی بالا سمت چپ. بعد از این دو تجربه آدم‌های دیگر برای من در میان این دو قطب شناور بوده‌اند!