کنسرت هنجارمند

یک آقای محترمی از میان کاندیداهای ریاست جمهوری، آمده‌اند و در مورد کنسرت نظر داده‌اند. من نمیدانم ایشان در طول عمر شریفشان به کنسرت رفته‌اند یا خیر، اما خودشان معتقدند که کنسرت بر دو نوع است، کنسرت هنجارمند و کنسرت هنجارشکن. ایشان برای موضوع کنسرت به هیچ عنوان اهمیتی قائل نمی‌شوند و شکم گرسنه فقرا را یادآور می‌شوند.

البته که برای هر انسان اخلاقی، شکم گرسنه فقرا اهمیت فراوان دارد. اما من همزمان به چیز دیگری فکر می‌کنم. به نظر من در یک جامعه‌ی کمی توسعه یافته، سیر شدن شکم  فقرا می‌تواند با برگزاری کنسرت ارتباط داشته باشد. نه، منظورم برگزاری کنسرت‌های خیریه نیست.

در این پادکست کوتاه، دکتر الهی‌قمشه‌ای از هنر و از زیبایی صحبت می‌کنند. ایشان عقیده دارند که در محضر هنر و در محضر زیبایی، انسان به خودش اجازه نمی‌دهد که به زشتی روی آورد. دقیقا خاصیت هنر همین است که روح انسان را اعتلا می‌دهد و او را اخلاقی‌تر می‌کند.

چه کسانی به کنسرت می‌روند؟ مطمئنا به غیر از عده خیلی کمی افراد فقیر، افراد به نسبت پولدار و دارای قدرت جامعه. به نظر من اگر در جامعه فضایی ساخته شود که چنین افرادی بیشتر به کنسرت بروند و در مجاورت هنر واقعی قرار گیرند، هنر تاثیر خودش را بر آن‌ها می‌گذارد و آن‌ها را به آدم‌های اخلاقی‌تری تبدیل می‌کند. در این صورت است که وقتی به دوراهی می‌رسند که یک طرفش خوردن حق دیگران است، در اثر تاثیری که از هنر گرفته‌اند خودشان را به سمت زشتی سوق نمی‌دهند و ارزش و کرامت انسانی خود را پایمال نمی‌کنند. روح آدم‌ها در فضای آکنده از هنر تغذیه می‌شود و تنها چنین روحی می‌تواند به دنبال تحقق عدالت و احقاق حقوق مظلومان باشد.

فقط یک سوال برای من باقی ماند، اینکه کنسرت علیرضا قربانی، هنجارمند است یا هنجارشکن؟!